„ Kiedy mówię „Ja” mam na myśli coś absolutnie jedynego i niepowtarzalnego,
coś, czego nie wolno mylić z niczym innym ”

Podejście psychodynamiczne zostało opracowane na podstawie dorobku współczesnej psychiatrii oraz koncepcji psychoanalitycznych, uznających istnienie nieświadomości i znaczenia wczesnych relacji z opiekunem/ osobą znaczącą dla rozwoju struktur osobowości, ale także unikalnego potencjału danej osoby. Życiem człowieka sterują nieuświadomione mechanizmy funkcjonowania, wewnętrzne konflikty, pragnienia i potrzeby, sposoby interpretacji otaczającej rzeczywistości oraz wzorce relacji z innymi. Psychoterapia psychodynamiczna znajduje oparte na dowodach naukowych zastosowanie w leczeniu zaburzeń osobowości, w tym ciężkich zaburzeń osobowości i zaburzeń emocjonalnych. Proces psychoterapii psychodynamicznej zakłada istnienie relacji terapeutycznej. Psychoterapia ta zakłada dotarcie do często głęboko ukrytych i wypartych przyczyn trudności, nie koncentruje się zaś tak bardzo na objawach, co na ich znaczeniu dla danej jednostki, w oparciu o twórczą analizę unikalnej historii danego pacjenta. Celem psychoterapii jest najczęściej trwała zmiana struktury osobowości, w taki sposób by przywracać utracone części self pacjenta, by przeobrażeniu ulegały jego mechanizmy obronne, tak, by mógł on prowadzić na tyle na ile to możliwe satysfakcjonujące autentyczne życie, pogłębiając relację ze sobą i innymi. Idąc za stwierdzeniem Freuda, wierzymy, że terapia ma skutkować ,,zdolnością do miłości i pracy”. Szczególnie istotne dla psychoterapii psychodynamicznej jest analiza zjawiska przeniesienia, czyli nieświadomego procesu, który polega na kierowaniu do terapeuty i innych osób z otoczenia uczuć, oczekiwań i postaw, jakich pacjent doświadczył wobec znaczących osób w przeszłości. Praca terapeutyczna jest procesem twórczym, polegającym na dostarczaniu pacjentowi nowego rozumienia jego rzeczywistości wewnętrznej, w oparciu o empatyczne widzenie pacjenta, zakładające że zarówno bolesne jak i libidinalne uczucia w psychoterapii są zjawiskiem naturalnie występującym.

W procesie psychoterapeutycznym przeżywane przez pacjenta trudności w różnych sferach jego życia są widziane jako przejawy nieuświadomionych, wewnętrznych konfliktów, natomiast ich przepracowywanie w procesie terapii ma na celu poprawę jego funkcjonowania i lepsze przystosowanie do warunków jego życia.

We współczesnych technikach podejścia psychodynamicznego króluje metoda TFP-E – wersja rozszerzona psychoterapii skoncentrowanej na przeniesieniu (Transference Focused Psychotherapy) którą stosujemy w swojej pracy z pacjentem i która wykorzystywana jest szczególnie w odniesieniu do pacjentów z osobowością borderline oraz narcystycznych. Wspierana jest tu konsolidacja i integracja tożsamości poprzez łączenie różnorodnych, konfliktowych relacji z obiektem. Celem jest budowanie, integrowanie tożsamości na różnych i coraz bardziej zaawansowanych poziomach swojej złożoności.

Zawierany jest bezpieczny kontrakt między terapeutą, a pacjentem, określający warunki i ramy procesu leczenia, gdzie terapeuta pomaga pacjentowi badać i rozwiązywać podstawowe konflikty, gdyż są one wielokrotnie aktywowane oraz odgrywane w obecnym życiu pacjenta z jego najbliższymi ważnymi osobami oraz również z terapeutą. Ważne jest tu zwrócenie uwagi na lęki pacjenta, mechanizmy obronne których używa na co dzień, samoobserwacja i refleksje. Określić należy główne problemy i konflikty oraz cele procesu terapii. Kontrakt między terapeutą a pacjentem to wzajemne porozumienie określające ramy i warunki leczenia.

Pacjent ma za zadanie w sposób spontaniczny, nieuporządkowany, swobodny mówić o tym, co się dzieje w jego świecie wewnętrznym podczas sesji, podobnie jak w ujęciu psychoanalitycznym obowiązuje metoda wolnych skojarzeń. Terapeuta jest neutralny, funkcjonuje jako uczestniczący, aktywny obserwator i ma za zadanie eksplorować, interpretować i przepracowywać główne konflikty pacjenta. Uwaga terapeuty skupiona jest wokół przeniesienia i przeciwprzeniesienia, gdzie charakter i konstrukcja przeniesienia była kamieniem węgielnym w terapiach psychodynamicznych od chwili opracowania przez Freuda techniki psychoanalitycznej w początkach XX wieku. Poglądy o przeciwprzeniesieniu rozwijały się w duecie.

Forma psychoterapii oraz odpowiedni rodzaj techniki – dostosowywane są do indywidualnych cech osobowościowych oraz potrzeb pacjenta, w zależności od problematyki i jego możliwości.